Cafodd fy mrodyr a minnau ein rhoi mewn gofal pan oedden ni’n ifanc, ar ôl bywyd cynnar oedd ymhell o fod yn syml. Cawsom ein hanfon i nifer o wahanol gartrefi maeth cyn i mi ac un o’m brodyr gael ein mabwysiadu, yn saith a phedair oed; cafodd ein brawd ieuengaf ei fabwysiadu gan deulu arall. Wrth feddwl am fy stori fy hun, mae dau beth yn sefyll allan y byddwn am i unrhyw ddarpar ofalwr maeth, rhiant sy’n mabwysiadu neu westeiwr llety â chymorth eu gwybod wrth iddyn nhw baratoi i ofalu am blant all fod â stori debyg i’m stori i.

Wrth edrych yn ôl, gallaf weld fod gorfod symud cymaint o weithiau wedi fy ngadael â theimlad llethol o fethu trystio neb. Mae hyn yn mynd yn ôl i'r dechrau cyntaf, gan nad oedd y bobl y dylwn fod wedi gallu ymddiried ynddyn nhw fwyaf - fy rhieni biolegol - wedi gallu gofalu amdanaf. Roedd y teimlad hwn yn mynd yn ddyfnach wrth i mi orfod symud o un lleoliad maeth i un arall, ac yn y diwedd ro’n i bron yn disgwyl i bob ‘cartref’ newydd fethu.

“Os bydda i’n eu trystio nhw, bydda i’n cael fy mrifo eto.” “Pam ddylai’r cartre’ hwn fod yn wahanol i’r un d’wetha?” “Rhaid i mi beidio disgwyl gormod, oherwydd mae'n mynd i ddod i ben fel maen nhw i gyd yn gwneud.” Hyd yn oed pan gawson ni’n mabwysiadu, roedd y geiriau hyn yn glynu o’m mewn. Ron i eisiau i bethau weithio, doeddwn i ddim eisiau symud eto, ond roedd ofn yn dweud wrtha i y byddai’r un hen hanes yn cael ei ailadrodd, ac ro’n i’n gwybod fod y meddyliau yma yn rheoli fy nheimladau a’m hymddygiad.

Doedd yna ddim ond un person yn y byd ro’n i'n teimlo y gallwn i ei drystio, a hwnnw oedd fy mrawd. Roedden ni wedi bod trwy gymaint gyda'n gilydd, roedden ni'n deall ein gilydd. Felly, roedd y ffaith ein bod wedi cael ein mabwysiadu gyda’n gilydd wedi achub fy mywyd i. Roedd popeth arall o’m cwmpas yn fflwcs, ond roedd fy mrawd yna bob amser. Roedd yn hanfodol.

Am amser hir, ro’n i wedi bod fel rhiant iddo, ei brif ofalwr. Ro’n i’n hynod amddiffynnol ohono, ac rwy’n dal i fod felly hyd heddiw. Roedd yn anodd gollwng gafael yn y greddfau hynny, hyd yn oed ar ôl i ni gael ein mabwysiadu gan rieni oedd wir yn ein caru. Roedd gofalu am fy mrawd fel fy auto-pilot.

Roedd hyn yn siŵr o fod wedi gwneud pethau'n anodd i'n teulu. Ro’n i’n aml yn teimlo’r angen i ymyrryd pan oedd ein rhieni’n gofalu amdano. Mae’n debyg bod yr angen yna i ofalu amdano yn edrych fel petawn yn bod yn anodd ac yn creu trafferth, neu’n busnesa lle na ddylwn.

Yn aml, gall plant yn y system ofal ganfod eu hunain yn cario labeli fel 'drwg', 'niwsans', 'anodd' - ond petaech chi'n gwybod beth rydyn ni'n ei deimlo tu mewn, ac yn gallu gweld y person ofnus, amddiffynnol sydd y tu ôl i'r ymddygiad, falle y byddai’n gwneud lot mwy o synnwyr.

Cymerodd amser hir i mi gredu bod fy rhieni mabwysiadol yn fy ngharu i. Roedd hyn yn rhannol oherwydd y diffyg ymddiriedaeth dw i wedi sôn amdano uchod, ond hefyd oherwydd, dros amser, ro’n i wedi dechrau teimlo nad o’n i'n haeddu cael fy ngharu o gwbl. Ro’n i eisiau cael fy ngharu, a chael fy eisiau, yn fwy na dim yn y byd – ond hyd yn oed pan ddangosid cariad a gofal ata i, roedd yn anodd iawn ei dderbyn.

Roedd fy ymateb awtomatig yn codi wal. Doeddwn i ddim eisiau caniatáu i bobl ddod yn rhy agos. Wrth edrych yn ôl, ro’n i’n goctel o feddyliau, teimladau a gweithredoedd yn tynnu’n groes i’w gilydd; ac mewn llawer o ffyrdd, mae'n debyg fy mod yn dal felly.

Ond hyd yn oed gyda'r wal yma ro’n i wedi'i chodi, roedd fy rhieni mabwysiadol yn benderfynol o ddangos i mi fy mod yn cael fy ngharu, a’u bod eisiau fi. Roedden nhw’n glynu wrtha i drwy bob storm, hyd yn oed drwy sefyllfaoedd fyddai wedi profi amynedd y Fam Theresa! Un o’r pethau mwyaf arwyddocaol oedd eu bod nhw wastad ar gael i siarad am unrhyw beth ro’n i eisiau siarad amdano. Roedden nhw'n wych am symud ar fy nghyflymder i. Chi'n gweld, roedd yna bethau doeddwn i ddim yn barod i siarad amdanyn nhw am flynyddoedd ar ôl i mi ymuno â'r teulu - a wnaethon nhw ddim fy ngwthio i. Roedden nhw'n yna i wrando pan o’n i'n barod i siarad, ac roedd hynny’n teimlo mor bwysig. Gallwch chi ddweud y geiriau wrth rywun eich bod yn eu caru ganwaith, ond y gweithredoedd a’r gofal wnaeth fy helpu i ddechrau credu ei fod yn wir.

Pe bawn i’n siarad â rhywun oedd yn ystyried gofalu am blentyn neu berson ifanc yn ei arddegau drwy faethu, mabwysiadu neu lety â chymorth, byddwn i eisiau iddyn nhw wybod bod ymddiriedaeth, ofn a hiraeth i gael eu derbyn a’u caru yn ffactorau enfawr ac arwyddocaol i rywun fel fi. Byddwn i eisiau iddyn nhw wybod y gall gweithio trwy rai o’r heriau deimlo’n anodd ar adegau, ac y gallai gymryd amser hir. Ond byddwn i eisiau iddyn nhw wybod ei fod yn werth yr ymdrech. Wir i chi, mae mor werthfawr.